Gospodarka Chin rozwija się systematycznie od 1978 roku zgodnie z planami chińskiego rządu centralnego. Deng Xiao Ping był odpowiedzialny za przeforsowanie kursu reform. W Chinach wielokrotnie dochodziło do poważnych klęsk głodu, takich jak klęska głodu w latach 1959-1961, w której zginęło ponad 45 milionów osób. Głód został wywołany przez plany Mao, aby przekształcić Chiny w kraj przemysłowy, który miałby rywalizować z krajami zachodnimi. W tym celu m.in. miała zostać rozbudowana produkcja stali, rozpoczęto budowę dużych zapór wodnych i projektów irygacyjnych. Do podjęcia tej pracy w znaku „wielkiego skoku” namawiano ludność wiejską. Nie było już czasu na uprawę pól, która była niezbędna do przeżycia.

Wszystkie branże powinny odpowiedzieć na wezwanie do konkurencji z krajami zachodnimi. W regionach wiejskich powstawały fabryki, od początku skazane na porażkę. Towary z Chin, takie jak zboże, nie były przechowywane w kraju dla cierpiącej ludności, ale były głównie eksportowane do Związku Radzieckiego, aby opłacić koszty materiałowe poniesione przy budowie zakładów przemysłowych. Wielu ludzi żebrało o zboże. W wielu wsiach zginęło nawet 75% ludności. Głód mógł być utrzymywany w tajemnicy przez dziesiątki lat. Skuteczne strategie pod przywództwem Mao sprawiły, że w bardziej odległych rejonach tego wielkiego kraju nic z trudu ludzi nie wyciekło. Ludzie ukrywali zwłoki, aby nadal otrzymywać racje żywnościowe lub z desperacji jedli ludzkie mięso. Zniszczono do 40% chińskich mieszkań i wymordowano 2,5 mln ludzi. Zapobieganie kolejnym klęskom głodu było z góry ustalonym celem Deng Xiao Pinga. Gospodarka rynkowa na niewielką skalę zapanowała wśród rolników, którzy mogli odsprzedawać nadprodukowane towary z osobistym zyskiem. Przymusowe gminy zostały rozwiązane na rzecz tradycyjnych wspólnot wiejskich. W niektórych częściach kraju powstawały specjalne strefy ekonomiczne, gdzie np. podatki były niższe. Miało to również na celu przyciągnięcie zagranicznych inwestorów, którzy w ramach tych stref byli zobowiązani do współpracy z chińskimi władzami. Doprowadziło to do inwestycji i produkcji w Chinach. Na tym się nie skończyło. Zamiast zadowalać się osiedlaniem zagranicznych inwestorów i ich dewizami, Chiny umiały zapoznać się z technologią, aby później same mogły produkować towary i dobra konsumpcyjne dla swojego kraju. W miarę rozwoju technologii Chiny dbały o to, by osiągnięcia techniczne z Zachodu trafiały do kraju poprzez stypendia dla studentów za granicą i by poziom edukacji wzrastał. Był to początek rozkwitu gospodarczego Chin aż do dnia dzisiejszego. Głównie wzdłuż południowego i wschodniego wybrzeża rozwijały się powstające miasta handlowe i przemysłowe, takie jak Szanghaj jako miasto, w którym mieszka najwięcej zachodnich emigrantów i najwięcej zagranicznych firm, a także, aby sprostać rosnącej infrastrukturze, największy port w kraju. Shenzhen, południowochińska metropolia licząca prawie 9 mln mieszkańców, to dziś jedna z przemysłowych metropolii Chin, zbudowana z wioski rybackiej nad rzeką Perłową, a Pekin, od igrzysk olimpijskich w 2008 roku znany wielu osobom pod obecną nazwą Beijing, jako największe i najbardziej znane miasto Chin. Chiny są obecnie najludniejszym krajem świata o stabilnym wzroście populacji. Chiny mają najwięcej rezerw walutowych na świecie i zastąpiły nawet Niemcy jako czołowy eksporter świata. Postępuje urbanizacja. Wiele osób z wiejskich prowincji, które nadal żyją w najuboższych warunkach, stara się przetrwać sprzedając swoje skromne produkty rolne. W czasie boomu gospodarczego Chin rośnie przepaść między bogatymi a biednymi. Plan pięcioletni przewiduje, że w najbliższych latach ponad 100 mln osób przeniesie się z obszarów wiejskich do miast. Ma to na celu wsparcie krajowej gospodarki. Każdy powinien mieć możliwość korzystania z chińskiego cudu gospodarczego i wspierania go. Jednak w sytuacji, gdy duże miasta już pękają w szwach, a infrastruktura jest na skraju załamania, miasta buduje się na wsi. Chińczycy znają przesiedlenia z bolesnego doświadczenia; na przykład, gdy chodziło o zabezpieczenie zwiększonych zasobów energetycznych i zbudowanie Tamy Trzech Przełomów, miały i nadal mają miejsce liczne przymusowe przesiedlenia, często nacechowane przemocą. 1,3 mln osób zostało przymusowo przesiedlonych. Dziś pracownicy migrujący kształtują obraz Chin. Szacuje się, że nawet 230 milionów pracowników rocznie opuszcza biedne prowincje zachodnich Chin, by znaleźć pracę w metropoliach. Potencjał zarobkowy jest niski i wynosi 2000 euro rocznie, ale mierząc według zachodnich standardów, oznacza to, że pracownicy mogą wspierać finansowo swoje rodziny. Zakwaterowanie robotników jest mało komfortowe: śpią na ulicach w tzw. sleeping cages, drewnianych lub metalowych szałasach o powierzchni nie większej niż 4 metry kwadratowe, ponieważ nie stać ich na horrendalne czynsze, lub w domach, które nie są jeszcze wykończone. Praca niebezpieczna dla zdrowia jest na porządku dziennym. Niepłatne nadgodziny, praca z niebezpiecznymi chemikaliami w przemyśle tekstylnym i zabawkarskim bez odpowiedniej odzieży ochronnej. Niemieckie firmy z siedzibą w Chinach wspierają te złe warunki pracy, aby utrzymać niskie koszty produkcji. Wszystko to sprawiło, że Chiny stały się światowym mistrzem eksportu. Kto ich nie zna lub nie ma Towary z Chin stojąc w domu? Chinom udało się znaleźć wielu partnerów handlowych dla swoich produktów. Firmy przenoszą swoje zakłady produkcyjne do regionów, w których ze względu na brak przepisów można produkować towary znacznie taniej bez konieczności przestrzegania określonych przepisów dotyczących ochrony środowiska i ochrony pracy. Dodatkowe niższe koszty pracy sprawiają, że towary są interesujące dla eksportu lub importu z Chin. Ale przemyślenia odbywają się również w Państwie Środka, choć pod presją opinii publicznej. W Qidong, około 50.000 osób zapobiegło odprowadzaniu ścieków z fabryki papieru do Morza Chińskiego. Często brak jest kontroli jakości, przez co zwłaszcza zabawki i artykuły elektryczne są zanieczyszczone w niemałym stopniu i stanowią zagrożenie dla zdrowia konsumenta. W ostatnich latach wzrosła jednak jakość towarów. Wewnętrzne kontrole jakości i towarów mogą zmniejszyć ryzyko szkody dla konsumenta, ale odwrotnie – spowodować wzrost ceny towarów, która jest przenoszona na konsumenta. Chiny nadrabiają zaległości w zakresie jakości, co pokazuje kwitnący przemysł samochodowy. Nie dość, że przemysł motoryzacyjny rozwija się bardzo szybko, to jeszcze samochody stają się coraz bezpieczniejsze i bardziej wydajne. Pozostaje przypuszczać, że chińskie samochody już wkrótce będzie można znaleźć także w Niemczech i Europie. Podsumowując, można powiedzieć, że: Chiny są obecnie trzecim najważniejszym partnerem handlowym Niemiec; niemieckie maszyny i samochody nadal cieszą się w Chinach dużym popytem; w latach 70. w imporcie Chin na pierwszym miejscu znajdowały się artykuły spożywcze, obok np. tekstyliów, odzieży i zabawek; obecnie obserwuje się tendencję do wytwarzania produktów bardziej zaawansowanych technicznie, takich jak telekomunikacja i elektronika użytkowa. Ale kryzys zadłużenia w Europie ma również wpływ na Chiny: tonące rynki zbytu, zyski w przemyśle stalowym spadły w ostatnich miesiącach o ponad 90 %. Dodatkowo rosną płace, co czyni tę lokalizację mniej atrakcyjną dla zachodnich firm. Dopiero okaże się, jak i czy Chinom uda się zatrzymać zagranicznych inwestorów i przetrwać europejski kryzys zadłużenia.